Week 1
Wie leert wie nu eigenlijk een lesje? Die vraag kwam afgelopen week steeds weer bij me op.
Zoveel nieuwe indrukken, zoveel gesprekken met plaatselijke bevolking en met de projectleiders van het vrijwilligershuis dat het me duizelt. De cultuurshock waarvan ik dacht dat ik die minder zou voelen als ik maar met open blik alles in me opnam, is toch keihard aangekomen.
Mijn eerste werkdag in de woundcare in één van de dorpen maakt dat heel scherp zichtbaar. Dit is waar het busje stopte en de chauffeur zei dat we er waren. Hier gaan we 2x per week naar toe.
Ik geloofde m'n ogen niet, maar zag daarna het bordje:
En onderstaande foto's laten zien hoe er wondzorg wordt gegeven en met welke middelen.
Verbijsterd was ik én in de weerstand. Dit is geen wondzorg vond ik, dit is nog minder dan alternatieve geneeskunde, want een likje zalf en een pleister gaan nooit het probleem van deze vrouw oplossen, die al anderhalf jaar wonden heeft zonder dat iemand zich afvraagt waarom ze die heeft. Maar de mensen gaan niet naar een dokter of een ziekenhuis om uit te laten zoeken wat er aan de hand is, want daar hebben ze geen geld voor en geen vervoer. En hóe zou ík daar iets aan kunnen verbeteren??
De volgende dag werd nog erger: door de al dagen aanhoudende regen was het niet mogelijk om bij het volgende dorp wondzorg te geven, want dat zou daar onder een boom plaatsvinden. Dus dan maar in de bus gedaan. Overigens komen er geen drommen mensen op af als het regent, dan blijven ze thuis.
Dus mezelf vertwijfeld afgevraagd wat ik hier denk te komen doen, wat wordt er eigenlijk van mij verwacht wordt. De projectleiding zegt enorm blij te zijn dat ik er ben en dat ik misschien nu nog niet weet wat ik kan brengen, maar dat er vanzelf iets komt. Ze willen graag van mij leren. Maar voorlopig leer ik alleen nog maar van hen: Gelukkig kunnen zijn met bijna niets!
Heel grappig en bizar tegelijk: China heeft 10.000 schotelantennes gedoneerd aan Afrikaanse dorpen, maar bijna niemand heeft elektriciteit. Maar staat wel stoer natuurlijk!.
De natuur is prachtig groen vanwege het regenseizoen, maar ik heb nog niet echt kunnen wandelen vanwege die regen en omdat niemand een kaart voor me heeft. En er zo maar op uit gaan is niet verstandig want er zitten nijlpaarden in dit gebied. Ik heb er overigens nog niet één gespot.
Vandaag is het droog geweest. Naar buiten! Het weekend is tijd om te relaxen. De vrijwilligers kunnen dan tripjes maken en verspreiden zich. Maar dat zijn twintigers... Ik heb nog even tijd nodig om bij te tanken en heb me teruggetrokken in een nabijgelegen luxe logde. Met airco en zwembad!
Tot de volgende blog, liefs, Wilma
Reacties
Reacties
Jij heb het gevoel dat jij nog niet echt zorg heb kunnen leveren volgends mij.
Hopelijk regent het van de week niet zo veel en kan jij oppad om wonden te verzorgen.
Gr.
Jos
Blij van je te horen. Ik krijg de indruk dat je je als een spons voelt. Absorptie van alle nieuwe indrukken en de regen. Als de spons voldoende verzadigd is gaat hij vanzelf lekken. Dat is jouw kennis die daar neer valt. In druppels of stralen. Dat zie je vanzelf. Geniet even van je weekendje luxe xxx
Heftig Wilma maar het licht zal best komen voor jou ook allemaal nieuw heel anders als asz geniet van je weekend
Jeetje wat een beleving Wilma wees maar niet bang dat je niet genoeg te doen denkt te krijgen want ik voel je hier haast bruisen van binnen terwijl ik je begin verhaal van de bewuste mevrouw las met het likje zalf en een pleister...daar ga jij wel wat mee doen indien mogelijk...maar eerst nog even lekker relaxen met de airco erbij een beetje luxe tussendoor!..hou je goed en bedankt voor het delen van je avontuur...Ada.
Lieve Wilma, veel kracht en sterkte. We leven met je mee
dat het een grote cultuurschok is kan ik mij volledig voorstellen.
wat een totaal ander leven he? Onvoorstelbaar. ik denk oprecht dat alles wat je daar kunt doen, iets moois toevoegt voor deze arme mensen daar.
Probeer inderdaad ook af en toe even heerlijk te ontspannen en genieten van de bijzondere omgeving en soms ook de luxe.
liefs
Wat fijn dat we je reisgenoot mogen zijn en ik zelfs soms kromme tenen als ik je verhaal lees. Het is wel even anders dan dat je de zelfde beelden op[de TV ziet. Zo'n specialist als jij kennen ze niet en zo zullen beide kanten aan elkaar moeten wennen en soms moeten accepteren dat iets niet anders kan. De vorige keer schreef ik over mogelijke krokodillen in het meer maar als je op Google naar Malawi gaat zie je ook mooie foto's en lees je dat er gezwommen wordt: dus geen gevaarlijke beesten in het meer hoewel nijlpaarden zijn ook geen lieverdjes. Fijn dat je ook voor jezelf goed zorgt door een relax moment te nemen want de boog kan niet altijd gespannen staan.
Ha Wilma
Wat een indrukken en wat een machteloosheid lees is
Maar ...ook iets heel moois - hoe blij de mensen.daar zijn gewoon met wat ze hebben
Dat is levensles voor ons
Koester hun lach in je hart want daar krijg je vast veel energie van
Natuurlijk ga jij in heel veel dingen het verschil maken
Alleen weet je bijna niet waar te beginnen
Maar je bent al op weg en ook gestart met onderwijs
Ik vind het geweldig om mee te lmogen ezen !
Veel succes komende werkweek en.opladen in het weekend
Dan kan je er weer tegen
Lieve Wilma, dat is niet eenvoudig nu, jij ziet dingen die echt anders- beter moeten
Je hart druist er helemaal tegen in, hoe is ‘t met de taal? Lukt dat?
Nu even Rust, het is zoals Peter zei hè, van die cultuurschock.
Elke dag denk ik aan je? Wilma, hou je hoofd om hoo- oo-oog, en je rug recht!
Liefs Rietje???
Hoi Wilma!
Het is zo gaaf én herkenbaar om te lezen wat je ziet en meemaakt daar; toen ik na mijn studie podotherapie een jaartje gewerkt heb in een revalidatiecentrum in Pakistan heb ik uiteindelijk nog het meest gehad aan aanpassinkjes vd aldaar gebruikte middelen en methoden én het boek Disabled Villagechildren dat geschreven was voor zorgverleners in 3e wereldlanden... Zoals suiker, aangelengd met een druppel water, in een wond en die dagelijks te verschonen; suiker in overdaad verkrijgbaar +betaalbaar en het werkte ook nog eens fantastisch (net als honing vd imker overigens?)
Oftewel: laat deels los wat je in NL dacht en deed om het jezelf niet te moeilijk te maken! Alles is zó ontzettend anders nl.
Veel succes én plezier na het relaxen weer!
Hoi Wilma
Ik begrijp je cultuurschok. Waar je achter ga komen is dat deze mensen ondanks dat ze rijkdom ontberen gelukkig zijn. Spullen en luxe zijn niet de dingen waar je uiteindelijk gelukkig van wordt. Maar het is geweldig dat jij daar bent om mensen met wonden door Westerse goede materialen beter kunt maken. Ik vind het echt fantastisch om te lezen hoe goed je je onderdompeld in de cultuur. En hoe je twijfelt.
Ik ben zo benieuwd naar je volgende reisbrief met al je eerlijke en oprechte verhalen die je daar meemaakt.
Ben in Kenia oook eens in zoiets beland.maar goed gehecht.lokale kindertjes keken mee door gaten in de muur.! Je staat met je rug tegen de muur als er geen geld is om naar de dokter te gaan. Heb respect voor je hoor! Sterkte
Dag lieve Wil, goed van je te horen! Wat een overweldigende indrukken. Heftig en mooi om te lezen dat je hetzelfde ervaart als ik in Afrika, namelijk het geluk van eenvoud. Een lesje werkelijk geluk door prachtige mensen. Zorg goed voor jezelf! En je hebt daar iets moois te brengen, nooit aan twijfelen. Liefs
Owww Wilma, wij hebben toch schaterend je blog gelezen; je mooie buitenpoli, de kapotte bus, nijlpaarden... het is net echt ontwikkelingswerk ?
Tussen de regels door lees ik in wat voor spagaat je je bevind....... Het is je eerste week met heel veel indrukken en ervaringen. Langzaam zul jij vast en zeker in de komende weken al je kennis en ervaring op jou vakgebied kunnen overbrengen op een acceptabele manier. Liefs van ons.
Ik denk dat dr. Albert Schw. wel een soortgelijke situatie in Lambarene aantrof toen hij daar in 1913 begon.
Veel voldoening toegewenst in je werk daar. Bas.
Hoi Wilma, wat een schitterende omgeving om in te mogen verblijven. Ik weet zeker, dat als je je draai hebt gevonden, er genoeg op je pad komt om te doen. Wat leuk om je op deze manier te kunnen volgen. Mooie verhalen, ik kijk nu al weer uit naar het vervolg. Groeten uit het saaie Zwijndrecht. ;-)
WoW wat een ervaringen!! En wat zet het ons weer met beide benen op de grond in ons welvaart landje. Wat hebben wij het goed hier om dankbaar voor te zijn. Geniet intens van alles wat je meemaakt Wilma en sterkte met het aanpassen aan de realiteit van Afrika. Jij gaat heel veel voor hen betekenen, geloof daar in! Fijne week toegewenst.
In 1 week tijd heb jij al veel ervaring opgedaan en denk je dat jou missie zeker nog niet geslaagd is. Dat is misschien ook wel zo, maar in Afrika is alles anders dan in Nederland en geduld hebben is soms erg belangrijk Vergeet niet dat je aanwezigheid hen bijzonder goed doet. Aandacht en je inzetten voor een probleem dat daar erg groot is, wordt bijzonder gewaardeerd. Omzien naar elkaar is een opdracht van onze Heere en Heiland. Dat mag jij nu doen en zal zeker ervaren dat jouw missie echt niet tevergeefs is. Sterkte en succes!
Ík was even bang dat je zou denken dater geen
werk voor je was.
Wat ontzettend leuk om je blog te lezen: dat stukje over de schotels was echt hilarisch. Daarnaast kan het contrast tussen Malawi en ons materialistische levensstijl haast niet groter zijn. Goed om hier bewustzijn voor te creëren.
Wat een mooie ervaring al na een week Wilma.
Neem het aan van iemand die ook 2 keer vrijwilligers werk heeft gedaan. De eerste week (weken) is het ervaren, aanpassen en doorgaan. Jou kennis en kunde gaat na gewenning zo waardevol zijn daar. Maar alles is een proces en zo ook dit.
Geniet er van en succes!
Lieve Wilma, Ik hou zo van jou en je verhalen! Wij leren daar alleen al heel veel van ;-D
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}