De laatste blog

Lieve mensen,

Ik ben weer thuis! En wat is het hier een prachtige lente! De kleuren en geuren en frisheid zuig ik gretig op!

Dit is dus de laatste blog. Waar moet ik beginnen en waar moet ik eindigen? Ik begin maar met foto's, dan komt het verhaal er vanzelf tussendoor of achteraan. Soms misschien onsamenhangend, maar als ik er samenhang in aan moet brengen wordt het een te lijvig boekwerk. Misschien maak ik dat boek nog eens, als ik bang ben dat deze indrukwekkende weken een beetje gaan vervagen door het leven van alledag. Voor nu maar de dingen die ik het liefst met jullie wil delen omdat ze veel indruk maakten, leuk zijn of omdat het gewoon mooie plaatjes zijn.

Bij het huis staat een baobabboom, en in die boom groeit baobabfruit

Dat fruit kun je eten. Het heeft een ondefinieerbare smaak, een beetje zoetzuur, de kinderen eten het als snoep.

De eekhoorns trouwens ook.

Ik heb genoten van al het leven hier in Malawi dat er zoveel vrolijker uit lijkt te zien dan bij ons. Of is dat alleen in mijn verbeelding? Kleurrijker is het leven in ieder geval hier. Daar zijn wij ongelofelijk grijze en saaie Hollanders bij. Ik hoop dat ik deze kleur een beetje vast kan houden in m'n leven!

Ik zal jullie niet te veel enge plaatjes laten zien van de wonden die ik hier heb behandeld, maar toch hieronder een serie van een kindervingertje. Omdat het zo herkenbaar is voor alle moeders die wel eens een kind heeft gehad met een vinger tussen de deur. Dit kindje had een grote steen op zijn vingertje gekregen.

De angst en de pijn in de ogen van het kind is wereldwijd hetzelfde! Zo zielig!!

Het nageltje ligt eraf en het topje zit alleen aan de binnenkant nog vast. Jonge dokter George denkt dat het niet meer goed komt. Maar ik beloof hem dat het heel vaak wél goed komt. Omdat er een blauwdruk verstopt zit in ons DNA, waardoor het lichaam alles zoveel mogelijk weer herstellen naar hoe het bedoeld was.

Na een week ziet er al een stuk beter uit! Het nageltje komt wel weer terug want het nagelbed is niet kapot.

Hieronder een foto van mij in actie

De ongemakkelijke houding waar ik de eerste weken erg veel last van had, ging me steeds beter af!

In het weekend weer relaxen bij het zwembad. Maar ook daar kunnen we het zorgen niet laten. Want we laten een vlinder toch niet verdrinken? (Boudewijn de Groot kwam gelijk in me op met zijn liedje 'verdronken vlinder')

Even vleugels laten drogen in de zon en daar ging ze weer!

Met deze groep hebben we het, ondanks of juist dankzij de veelzijdigheid van karakters, heel erg leuk en goed gehad. We hebben een groepsapp genaamd de 'Oily balls'. Wie dit niet begrijpt moet even de vorige blog lezen .

's avonds kwam dit prachtige exemplaar ons gezelschap houden.

Alle dorpen zijn sinds 10 jaar voorzien van waterpompen. Het water komt van 50 meter diepte en is helder, drinkbaar water. Ook in de droogteperiode droogt deze bron niet op. Ook bij alle scholen staat een waterpomp zodat de kinderen altijd voldoende kunnen drinken.

Het laatste weekend ben ik met George en Ellie naar het Liwonde National Park geweest. Héél blij dat ik dit heb gedaan. Ik voelde me te gast en tegelijk indringer in dit dierenrijk. De meeste dieren kijken ook op, als de auto waarin we zitten voorbij komt, met een blik van 'wat kom jij hier doen? dit is ons terrein.' En gelijk hebben ze! Maar omdat ze opkeken kon ik wel erg mooie plaatjes schieten. Hieronder een kleine weergave van al het moois dat ik heb gezien.

Deze moeder toonde haar moederliefde en bescherming van haar kind door in rap tempo op ons af te stuiven en ons op afstand te houden hard door met haar oren te wapperen en te toeteren. Waar wij natuurlijk direct wat meer afstand hebben genomen.

Nogmaals mijn dank voor jullie meelezen en meeleven! Het heeft mij heel erg goed gedaan en gesteund op de momenten dat ik niet zo sterk was als mijn blog jullie wil laten geloven. Ik heb het ook moeilijk gehad, met name met de hitte die mijn lichaam maar niet wilde accepteren. Ik denk dat het door de leeftijd komt. Alhoewel zelfs de Braziliaanse Fernanda ook erg veel last had van de warmte. Door de lichamelijke last denk ik dat ik zo'n missie niet een tweede keer meer kan doen. Maar ik ben zo blij dat ik het wél heb mogen doen. Het heeft mij zoveel gebracht! En ik denk dat ik de lokale bevolking echt een stukje verder heb kunnen helpen met hun wondzorg. Mede dankzij jullie hulp in welke vorm dan ook! Het was in alle opzichten een levensveranderende ervaring!

Ik wil mijn blog eindigen met mijn favoriete foto. Omdat het alles weergeeft wat deze weken mij hebben geleerd: In zichtbare armoede toch blij en gelukkig kunnen zijn. Stralen in Gods Eigen Licht. Ook in het armste land ter wereld is de Eeuwige in alles zichtbaar en voelbaar!

Nog even wat delen

Toch genoeg te vertellen en te laten zien deze week om er nog een blog van te maken.

Bijvoorbeeld dit: Ik heb voor de Kalenjeka-groep startsetjes gemaakt waarmee ze eenvoudige wonden kunnen gaan behandelen.

Ik wil daarvoor alle mensen en sponsoren die mij, financieel of in producten, gesteund hebben, heel erg bedanken! Zonder jullie had ik het niet kunnen doen!

Maar voordat ik deze tasjes uit ging delen, moest er wel eerst een soort klein examen gedaan worden. De vraag die ik opschrijf is: hoe kun je zelf NACL 0,9% maken? Want dat is de zoutoplossing waarmee ze de wonden moeten reinigen. Collega's weten jullie het nog?

Ze hebben zich erg ingespannen om de test goed te maken.

Daarna dankbaarheid en een applaus voor de tasjes.Natuurlijk kunnen ze hier maar een heel beperkte tijd mee vooruit. Ik heb een adres gekregen van de kerk van de leider van deze groep, zodat ik vanuit huis met enige regelmaat spullen kan sturen. Ze zeggen dat als je het naar een kerk stuurt dat het dan wel aankomt. Ik hoop het maar.

Vanmorgen wilde we op pad maar onderstaande foto laat zien dat dat een beetje lastig zou worden.

Maar achter op de brommer van onze vertaler Stephan, zijn we er toch gekomen.

Vanmiddag met de meiden naar de markt geweest. Onderweg weer vol bewondering gekeken naar de vrouwen. Hoe sterk ze zijn en hoe kaarsrecht ze lopen. Misschien moeten wij ook wat meer op ons hoofd gaan dragen. Erg goed voor een rechte houding!

Op de markt heb ik guaves gekocht, onder in beeld.

En niet te geloven wat ze hier verkopen en dagelijks eten: OLIEBOLLEN! Ze heten hier Mandazi. Ze smaken zelfs precies hetzelfde!

Voor onze Braziliaanse Fernanda een feestmaal, vooral wanneer je ze dipt in gecondenseerde melk. Dit kende ik niet, maar smaakt naar een mierzoet, dun cakebeslag.

Dus hadden we een soort oudejaarsavond vanavond! Met spelletjes!

Nog even genieten van de zonsondergang op Lake Malawi, wanneer het eindelijk afkoelt en het fijn vertoeven is met elkaar op de trap. Ons rustpunt van de dag. Tot de muggen massaal wakker worden, dan vluchten we naar binnen.

Tot volgende week!

Liefs, Wilma

Nieuws!

Lieve mensen,

Ik begin deze week nog een keertje over mijn favoriete boom waar ik het eerder over heb gehad.

Deze dus. Zie mij in actie op m'n matje . Ik schreef dat ik me zo beschermd voelde onder deze eeuwenoude boom. Maar het waarom kon ik niet beschrijven. Ik heb er nu vanaf een afstandje naar gekeken en toen begreep ik het wel.

Op deze afstand zag ik dat het een soort paddenstoelvorm heeft met een dak van zeker 35 meter! En dat wij héle kleine kaboutertjes zijn daar onder dat groene dak. Als je goed kijkt zie je wat blauwe stipjes onder de boom. Dat zijn wij!

Als wij er zijn, komen er altijd kinderen kijken en spelen. Deze week waren ze aan het voetballen met een eigen gemaakte bal. Die maken ze van plastic zakjes. Het plezier van de kinderen en de kleurrijke kleding, maken dit tot een prachtig plaatje!

Wat ik ook een prachtig plaatje vind is onderstaande foto van houtsnij-kunstenaar Alfred bij ons uit het dorp. Hij is ook één van onze bewakers. Hij maakt de mooiste kunstwerken van ebben- en mahonie-hout.Ik heb hem gevraagd een olifant te maken voor me. En dit is m geworden. Een heel mooi aandenken aan mijn tijd hier.

Deze week is mijn surrogaatdochter Stephanie terug naar Ierland gegaan. Ze zit hier achter mij. 23 jaar is ze pas, en toch had ik met haar een hele leuke en warme band. We zaten op dezelfde golflengte, om het zo maar eens uit te drukken. Degene rechts van mij is Fernanda, een Braziliaanse, met een heel erg uitgesproken Braziliaans temperament! Maar wel heel erg lief. Zij is het meest geliefd hier bij de kinderen omdat ze ze altijd de aandacht geeft waar ze om vragen, en dat is heel veel.

De tafelschikking hier in huis is nu zo:

Links op de foto Ellie en George, het dokterskoppel uit Engeland. Op de kop zit James, ook uit Engeland, die is hier voor een jaar. Doet de social media voor de organisatie. Rechts van hem zit Walu, die is hier ook voor een jaar. Zij is vertaler en maakt ons wegwijs in het dorp en met de lokale gebruiken. In het midden rechts dus Stepanie, die nu weg is, en daarnaast zit Rachel, ook een Ierse, en deze week nieuw. Op de voorgrond Fernanda.

Ik heb het hier best goed, al verlang ik wel heel erg naar een bruine boterham met kaas, fruit en een lekkere douche. Want dit is wat er uit mijn douchekop komt: een koud (want geen warm water) klein straaltje water.

Waar ik wel heel blij mee ben hier, is dat ik contact kan hebben met jullie via de digitale snelweg. Ik kan mailen, appen en bellen. Daardoor valt de heimwee erg mee. En het leukste van deze communicatie vind ik dat ik hier vanuit Malawi, per 1 mei een nieuwe baan heb gekregen!! Heel erg blij mee, heel erg enthousiast, heel veel zin in. Natuurlijk is het in de wondzorg, en heerlijk bij ons in de regio.Ik kan alleen nog niet zeggen voor welke organisatie want ik moet nog wel een contract tekenen... Daarom kom ik eerder terug naar huis. Twee weken om precies te zijn. Om me op m'n gemak te kunnen voorbereiden op deze nieuwe baan. Dinsdag 16 april kom ik terug naar Hendrik Ido Ambacht. En ook dat is een heerlijk vooruitzicht!

Dus nog één blog te gaan, maar die komt later, als ik weer thuis ben. Want volgend weekend sluit ik, met Ellie en George, deze reis af in Liwonde National Park, een natuurreservaat waar de olifanten vrij rondlopen. Ik kijk daar erg naar uit. Natuurlijk wil ik de verhalen en foto's daarvan met jullie delen. Maar daar komt de zondag dat we terugkomen niets meer van. Want de maandag erna vertrekken we om 6 uur s morgen naar het vliegveld voor de terugreis..

Voor nu: Ik dank jullie wel voor jullie meeleven, reacties en gebeden. Het heeft mij enorm veel goed gedaan!

Als slot: vanuit het kleinste kerkje naast de grootste boom straalde deze jongen mij tegemoet. Hij komt bij mij aan de muur!

Liefs, Wilma

Week 4

Bijzonder eigenlijk, hoe snel je aan een situatie went die zich volledig buiten je normale leefwereld afspeelt. Het geven van wondzorg op een matje bijvoorbeeld, vijf keer in de week, onder een boom of in een rieten hutje, met de vee- en vuilstapel vlak naast me. Het is al vertrouwd en lijkt zelfs al routine te worden..

Ik leer nog elke dag hier. Mensen die mij kennen van werk weten dat ik heel graag zelf de regie houd, maar hier leer ik zelfs delegeren en loslaten! Waar ik me vorige week nog bezorgd afvroeg of het wel zin had om met z'n drieën op één matje wondzorg te doen, ben ik deze week zo relaxed dat ik het gewoon één keer voordoe aan de jonge dokters en vervolgens zelf onder de boom ga zitten mijmeren!

Niet alles went overigens. Er was iemand die zei dat Afrika in je bloed gaat zitten en dat je er altijd naar terug wilt. Nou, bij mij is het niet in m'n bloed maar in m'n zweetklieren gaan zitten! Voor de vrouwen die het weten kunnen: ik heb een opvlieger van nu al vier weken aan één stuk! Mijn lichaam of mijn leeftijd verdraagt de warmte niet zo goed als ik zou willen, helaas.

Nog steeds mooi om te zien hoe blij en gelukkig deze mensen zijn met bijna niks. Dit meisje hoelahoept met een fietswiel zonder spaken, dus de velg zit er nog in...zwaar speelgoed, maar ze kon het geweldig!

En donderdag hebben we met de kinderen van de naschoolse opvang een (water)balonnenfeestje gehouden. Heerlijk om te zien wat een plezier ze hadden!Helaas heb ik deze week ook een gruwelijk kant van Malawi ontdekt: er zijn hier relatief veel albino's, wel één op de twintig kinderen heeft deze genetische afwijking.Ik zie ze hier in het dorp en bij school dagelijks. Nu kreeg ik deze week een artikel uit het dagblad Trouw onder ogen waarin staat dat deze kinderen altijd voor hun leven moeten vrezen omdat zij door hun 'witte' huidskleur als goddelijke wezens worden gezien, en dat je door gemalen lichaamsdelen tot je te nemen, succesvol en rijk zult worden.

https://www.trouw.nl/samenleving/in-verkiezingstijd-worden-albino-s-in-malawi-vermoord-voor-geluksdrank~a2597c9c/

Ik dacht nog dat dit misschien het geval zou zijn bij de bevolkingsgroepen die nog niet ontwikkeld zijn, die niet naar school gaan, maar helaas vertelde mijn vertaler dat dit een héél groot probleem is in Malawi! In alle lagen van de bevolking leeft dit bijgeloof, of mensen nu in God geloven of niet, dit is nauwelijks uit te roeien zei hij. Het is zelfs zo erg dat zelfs politici duizende dollars over hebben voor een lichaamsdeel van een albino omdat ze dan denken dat ze meer succes zullen hebben in hun politieke carrière.....En toen ik vroeg 'maar niet in ons dorp toch zeker?' zei hij dat het overal in Malawi een probleem is, dus ook in ons dorp. Kinderen worden 's nachts van hun bed gelicht door de misdadigers om hun vingers en armen af te hakken of om ze te vermoorden. Er wordt erg veel geld betaald voor hun lichaamsdelen, dus deze kinderen zijn hun leven nooit zeker.... Ik ben nog steeds zeer geschokt en zwaar onder de indruk van deze andere werkelijkheid die er hier in Malawi, maar ook in Tanzania en Mozambique, is. Daarom vond ik dat ik dit óók met jullie moest delen.

Tot volgende week!

Liefs, Wilma

week 3

Dag lieve mensen,

Na de storm is het hier rustig. Weinig beleefd deze week, maar dat komt ook omdat ik twee dagen ziek ben geweest. Niet heel erg hoor, maar genoeg om niet te kunnen werken. Het voelde als griep, koortsig, zwak, hoofdpijn, je kent het wel. Oververhitting dacht ik zelf. Daar dachten ze hier anders over. Ze wilden heel graag dat ik me zou laten testen op malaria, want kennelijk kun je, ondanks de preventieve pillen die we hier slikken, toch nog malaria krijgen. Dus ik op woensdagmiddag, met een vertaler, naar een ziekenhuis op een half uurtje rijden hiervandaan. Met beroepsmatige belangstelling heb ik de gang van zaken daar geobserveerd: bij aankomst moet je je aanmelden bij een dame in een hokje met tralies voor de ramen (kennelijk hebben ze hier ook last van agressie in de zorg), krijg je een medisch paspoort wat tegelijk je status is, en moet je direct betalen voor het doktersconsult. Kosten 200 Kwacha, dat is omgerekend ongeveer20 eurocent!

Daarna kun je naar de dokter die de klachten uitvraagt, je bloeddruk meet en in het gele boekje opschrijft wat er aan bloedonderzoek gedaan moet worden. Dan ga je weer terug naar de dame achter de tralies om te betalen voor het bloedonderzoek, kosten 20 Kwacha, 2 eurocent. Daarna mag je naar het lab om bloed te laten prikken en ongeveer een kwartiertje wachten op de resultaten, die krijg je mee op een soort kassabon, en vervolgens mag je daarmee weer terug naar de dokter die de uitslag geeft. Ondanks dat het best druk was, loopt alles schijnbaar op rolletjes, binnen drie kwartier was ik klaar. Misschien kunnen wij westerlingen hier nog wel wat van leren. En nee, ik heb gelukkig geen malaria!

Donderdagmiddag iets opgeknapt en zin in een wandelingetje. Naar de naschoolse opvang gewandeld die door onze vrijwilligsters van het onderwijsproject wordt gerund. Kinderen komen hier van 14.00 - 16.30 uur. Er wordt voorgelezen, ze krijgen muziekles en sport en spel. Kinderen komen massaal en met veel plezier hier naartoe.

Ook even gekeken bij het agrarisch project wat naast de opvang ligt en ook door 'ons' vrijwilligershuis wordt gecoördineerd. Hier probeert men in een proeftuin nieuwe gewassen uit. Hard nodig want eigenlijk bestaat de landbouw uitsluitend uit maisteelt. Dat is ook wat er hier overwegend gegeten wordt, mais gekookt in water waar een dikke pap van wordt gemaakt, zoiets als onze ouderwetse griesmeelpap. Irrigatie van de proeftuin gebeurt door een pomp die op zonne-energie werkt. Met één zo'n paneel kunnen ze genoeg energie opwekken om de pomp te laten werken.

En naar de kleermaker in het dorp gelopen om de rokken op te halen die ik voor mijn dochters heb laten maken. Er zijn veel kleermakers in het dorp. Ze doen hun werk, vanwege het daglicht, voor hun huis op deze, voor ons ouderwetse, maar prachtige trapnaaimachines want elektriciteit hebben ze niet.

Op vrijdag weer gewoon kunnen werken gelukkig. En 's avonds met de anderen spelletjes gedaan en gekletst. Er zijn afgelopen maandag drie nieuwe vrijwilligers bijgekomen. Links onderin beeld, George en Ellie, uit Engeland, Zijn twee basisartsen en een stel, en Fernanda in het roze, een Braziliaanse. Zij blijven een maand. Maandag vertrekken de zusjes Emma en Lea, uit Denemarken, weer. Stephanie, in het wit, een Ierse, blijft nog een poosje.

Zaterdag met z'n allen op pad! We worden vanuit het dorp naar de autoweg, is zo'n 3 kilometer, vervoerd door middel van fietstaxi's. De jongens verdienen daar 300 Kwacha, 30 eurocent per rit mee. Bij de autoweg staan ze ook massaal weer te wachten om je terug te brengen naar het dorp.

We zijn naar een luxe resort gegaan om te zwemmen en te relaxen en te genieten van heerlijk eten. Ik eet een papaya- kip salade. En zoals je ziet: het gaat (weer) goed met me!

Tot volgende week! Liefs, Wilma

Storm

Lieve mensen,

Dank jullie wel voor alle bezorgde reacties met betrekking op de storm die vanuit Mozambique over Malawi is getrokken. Wij zitten zuidelijker dan het getroffen gebied. Zondag bij zonsondergang werd de storm aangekondigd door dit prachtige plaatje:

Een onweerswolk waar de ondergaande zon in gereflecteerd wordt.

Zondag op maandagnacht kregen wij een staartje of zijwind van de cycloon : het was oorverdovend en angstaanjagend, de meesten van ons uit bed en bij elkaar in de woonkamer. Maar met een half uur was ie gelukkig al voorbij. Daarna kwam de regen met bakken uit de lucht. Rond 8 uur s morgens was het al weer droog en konden we gewoon op pad. De schade hier valt, in vergelijking met de andere delen van Malawi, erg mee. Daar ben ik blij om en dankbaar voor.

De huizen hier in het dorp en omliggende dorpen lijken niet erg sterk, maar zijn wel van steen met golfplaten of rieten dak. Dit winkeltje staat hier op de markt.

Je ziet hier veel fietsen, en maar heel weinig auto's. En daarmee ook een aantal fietsenmakers in het dorp, want ze gaan makkelijk kapot op deze wegen.

De komende dagen wordt er ook nog veel onweer en regen voorspeld, maar ik denk dat we het ergste gehad hebben.

Deze aapjes laten zien dat het goed met ze gaat. Het zijn wel ondeugende aapjes, want ze gaan niet naar school.

Tot de volgende keer weer!

Liefs, Wilma

Week 2

Lieve mensen,

Wat maak ik veel mee hier! Eens kijken of ik een verhaal kan maken van al deze indrukken. Ook daar is een reisblog goed voor: het structureren van de vele indrukken, het op een rijtje krijgen van de gebeurtenissen in m’n eigen hoofd, en vooral niets willen vergeten.

Dinsdagmorgen heb ik een wondspreekuur gehouden onder deze boom, omdat het naast gelegen hutje door de regen van de afgelopen weken was verwoest. De boom maakte een enorme indruk op me vanwege z’n imposante omvang (ik heb nog nooit zo’n grote, oude boom gezien) maar ook vanwege het beschermende gevoel dat ik kreeg onder zijn zeer wijd uitlopende takken en bladerdak. Het voelde niet helemaal banaal om daar onder die boom m’n spreekuurtje te doen.

Naast de grootste boom, het kleinste kerkje dat ik ooit heb gezien. Hier passen 20 mensen in.

Dinsdagmiddag mijn eerste klas wondzorg voor mensen die in de thuiszorg willen werken. Er zijn drie klasjes per week, in verschillende dorpen, maximaal 10 personen per klas. Dus in totaal 30 mensen waar ik les aan geef.

Gevarieerd gezelschap, sommige echt al op leeftijd, maar allemaal willen ze leren! Waar ik niet op gerekend had was dat ze zelfs geen schrift hebben om aantekeningen in te maken, en de laatste week krijgen ze van mij een examen, en ik wil dat ze slagen, dus schriften gekocht voor ze. Hier zitten de studenten aan een lessenaar, de andere groepen zitten gewoon op de grond, waar daar is geen interieur.

Toen ik de klas uitliep werd m'n aandacht getrokken door prachtig en luid gezang. Ik wilde per se weten waar het vandaan kwam, volgde het gezang en kwam toen in deze kerk terecht. Zondag gaan we (Stephanie, een Ierse vrijwilligster en ik) een dienst bijwonen in de Anglicaanse kerk hier in het dorp. Om 8 uur 's morgens al!

De dag erop kwamen gelijk twee van de studenten stage lopen bij me. Dat getuigt van hun enthousiasme! Het zijn de man in het blauw en de vrouw met de baby op haar rug. We behandelen veel kinderen met ringworm op hun hoofd. Een besmettelijke ziekte die niet uit te roeien is door de grote hoeveelheden kinderen in kleine ruimtes, die ook elkaars kleding dragen. Het is overigens een aandoening die ook na een aantal maanden vanzelf kan verdwijnen. De man met het ruitjesoverhemd is Stephan, een van mijn vertalers. Heb ik hard nodig!

In deze temperatuur is het helemaal niet erg om zelf je wasje te doen buiten. Voelt als even lekker spelen met water.

Alhoewel onze verwende lichamen daar niet helemaal meer op ingesteld zijn. Stram en stijf van het dagelijks uren op m'n hurken zitten en wonden verzorgen op m'n kont en op m'n knieën. Hoop dat dat nog beter wordt met de weken...

Waar ik nog niet aan kan wennen zijn de vliegen die direct op een open wond afkomen. Dat is en blijft echt vies!

De andere vrijwilligsters hier geven les op de lagere school. Er zijn echt heel veel kinderen hier, bij navraag blijkt dat het kinderaantal, door family-planning is gedaald van gemiddeld 15 naar gemiddeld 8 kinderen per gezin! De vrijwilligsters staan voor klassen van 60-100 kinderen per klas!!!. Door te weinig klaslokalen wordt er daarom ook onder de bomen les gegeven. Op de achtergrond de school.

Als we 's middags terugkomen bij het huis gaan we op de trap naar het meer zitten om van het uitzicht te genieten.

Deze kinderen genieten echt, het is hun badplaats en wasplaats, ondanks het feit dat er vorige week een krokodil gesignaleerd is 10 meter van de kant af. Ik ga er niet in!

Als ik naar de plaatselijke markt loop , komen er altijd kinderen meelopen, want als blanke ben je hier nog wel een bezienswaardigheid! Ik loop in een Afrikaanse rok, een chitenje, die hier door de kleermaker is gemaakt. Zonder zo'n rok mag je je eigenlijk niet onder de plaatselijke bevolking begeven.

Dit is het wel zo'n beetje voor deze week, genoeg om het komend weekend rustig van bij te komen... Er is storm op komst, dus we gaan niet weg.

Als laatste, maar het allerbelangrijkste: Heel erg bedankt voor al jullie bemoedigende reacties, mails en appjes. Daar heb ik veel steun aan beleefd de afgelopen twee weken. Ik voel me gedragen.

Liefs, Tot volgende week, Wilma

PS: foto's bijkopen was heel lief, maar hoeft nu echt niet meer. Ik kan nu nog 1268 foto's plaatsen :-)

Week 1

Wie leert wie nu eigenlijk een lesje? Die vraag kwam afgelopen week steeds weer bij me op.

Zoveel nieuwe indrukken, zoveel gesprekken met plaatselijke bevolking en met de projectleiders van het vrijwilligershuis dat het me duizelt. De cultuurshock waarvan ik dacht dat ik die minder zou voelen als ik maar met open blik alles in me opnam, is toch keihard aangekomen.

Mijn eerste werkdag in de woundcare in één van de dorpen maakt dat heel scherp zichtbaar. Dit is waar het busje stopte en de chauffeur zei dat we er waren. Hier gaan we 2x per week naar toe.

Ik geloofde m'n ogen niet, maar zag daarna het bordje:

En onderstaande foto's laten zien hoe er wondzorg wordt gegeven en met welke middelen.

Verbijsterd was ik én in de weerstand. Dit is geen wondzorg vond ik, dit is nog minder dan alternatieve geneeskunde, want een likje zalf en een pleister gaan nooit het probleem van deze vrouw oplossen, die al anderhalf jaar wonden heeft zonder dat iemand zich afvraagt waarom ze die heeft. Maar de mensen gaan niet naar een dokter of een ziekenhuis om uit te laten zoeken wat er aan de hand is, want daar hebben ze geen geld voor en geen vervoer. En hóe zou ík daar iets aan kunnen verbeteren??

De volgende dag werd nog erger: door de al dagen aanhoudende regen was het niet mogelijk om bij het volgende dorp wondzorg te geven, want dat zou daar onder een boom plaatsvinden. Dus dan maar in de bus gedaan. Overigens komen er geen drommen mensen op af als het regent, dan blijven ze thuis.

Terug op weg naar huis ging de bus kapot en moesten we lopen. Toen pas zag ik goed de charme van zo'n Afrikaans dorp. Prachtige huisjes en heel vriendelijke bewoners. Ze zijn blij en lijken erg gelukkig en als ik daar naar vraag wordt dat ook bevestigd.

Dus mezelf vertwijfeld afgevraagd wat ik hier denk te komen doen, wat wordt er eigenlijk van mij verwacht wordt. De projectleiding zegt enorm blij te zijn dat ik er ben en dat ik misschien nu nog niet weet wat ik kan brengen, maar dat er vanzelf iets komt. Ze willen graag van mij leren. Maar voorlopig leer ik alleen nog maar van hen: Gelukkig kunnen zijn met bijna niets!

Heel grappig en bizar tegelijk: China heeft 10.000 schotelantennes gedoneerd aan Afrikaanse dorpen, maar bijna niemand heeft elektriciteit. Maar staat wel stoer natuurlijk!.

De natuur is prachtig groen vanwege het regenseizoen, maar ik heb nog niet echt kunnen wandelen vanwege die regen en omdat niemand een kaart voor me heeft. En er zo maar op uit gaan is niet verstandig want er zitten nijlpaarden in dit gebied. Ik heb er overigens nog niet één gespot.

Vandaag is het droog geweest. Naar buiten! Het weekend is tijd om te relaxen. De vrijwilligers kunnen dan tripjes maken en verspreiden zich. Maar dat zijn twintigers... Ik heb nog even tijd nodig om bij te tanken en heb me teruggetrokken in een nabijgelegen luxe logde. Met airco en zwembad!

Tot de volgende blog, liefs, Wilma